Op woensdag 12 juni werd onze Dieke onrustig en wilde ze niet meer eten. Voor ons een teken dat de bevalling niet lang meer op zich zou laten wachten.
In de nacht van woensdag op donderdag daalde haar lichaamstemperatuur en werd ze nog onrustiger. Heen en weer lopen en nestjes maken van alles wat ze tegen kwam in huis en ook in de tuin.
Donderdag 13 juni werd om 17.00 uur het 1e teefje geboren, pupje rood. Dieke wist direct wat te doen. Ze beet de navelstreng door, at de placenta op en ging het pupje helemaal schoon likken waarna het, met wat hulp van mij, lekker ging drinken. Wat een geweldig gezicht om Dieke zo op haar instinct te zien handelen.
Gedurende de avond werden er, onder begeleiding van fokker Nel Blaakman, nog 6 andere pups geboren. Én, hoe bijzonder, allemaal teefjes!
De eerste dagen waren voor Dieke best zwaar. Ze was moe, haar melkproductie moest op gang komen en de pups lieten dag en nacht om de 2 tot 3 uur horen dat ze echt wilden drinken. Vooral de nachten waren pittig. Niet alleen voor Dieke maar ook voor Det en mij. Om beurten sliepen wij, op een matras, naast de werpkist. Dieke reageerde in de nacht niet altijd op het gepiep en gekrijs van de pups met slaapgebrek als gevolg. Nu kom je hier wel weer overheen maar, Det en ik werden er onzeker van en vroegen ons af of alles wel goed ging.
Een gesprek met Nel stelde ons gerust. Zij gaf aan dat we moesten leren vertrouwen op Dieke. Dieke weet wat ze moet doen en wanneer ze moet gaan voeden. Zij gaat groeien in haar rol als moeder en geef haar ook die kans.
Nel had gelijk. De afgelopen dagen is Dieke steeds meer gaan groeien in haar rol als moeder. Zowel overdag als ’s nachts zorgt zij met veel toewijding voor de pups zodat ze kunnen drinken, plassen en poepen. En de pups groeien als kool. In 1 week tijd zijn ze in gewicht verdubbeld, zie je ze steviger worden en met hun staartje kwispelen. Det en ik genieten met volle teugen van Dieke en de pups. Vol vertrouwen gaan we week 2 in.
